reisversl

Hallo allemaal,

We zijn alweer op de helft van onze stage in Kisumu, wat gaat de tijd toch snel.

De eerste week heb ik stage gelopen in het Obama childrens hospital. De tweede week bij Mama Ngina en de derde week in het Sint Luke hospital.

Obama childrens hospital is een kinderziekenhuis. We gingen soms met de kinderen naar andere afdelingen van het grote ziekenhuis bijvoorbeeld naar out patiënt , nierdialyse afdeling of de afdeling chirurgie. Daar zie je ook weer dat het hier in een ziekenhuis toch wel anders gaat dan bij ons. Patiënten liggen met meerdere in een bed en als de bedden vol zijn dan leggen ze een matras erbij op de grond. Stuwbanden hebben ze hier niet voor een ader te vinden dit doe je dan met een handschoen die je strak om iemands arm knoopt (wat uiteindelijk het zelfde effect geeft). Als je je been gebroken heb krijg je een zak rijst eraan in plaats van een gewichtje. In het begin was dit heel erg wennen, maar na een tijdje kijk je hier overheen en weet je gewoon dat ze die andere materialen niet hebben of dat de materialen het niet meer doen. Er werken in het Obama childrens hospital veel studenten, meer studenten als personeel. Dit was voor ons heel gezellig, want zo leerden we wat collega’s van eigen leeftijd kennen en sommige zaten ook in het zelfde opleidingsjaar als ons. Ondanks dat ze de materialen niet altijd hebben hier, hebben ze hier wel meer kennis als ons. Een eerste jaar verpleegkundige kan hier al een bevalling alleen doen, vaccineren, zonde voeding inbrengen en medicijnen geven. Ik zit in mijn 2e jaar en mag dit allemaal nog lang niet en bijvoorbeeld bevallingen zal ik ook niet leren in deze opleiding. Daarnaast word de basiszorg, vooral over genomen door familie. Dus je hoeft hier als verpleegkundige niemand te wassen, maar als je iemand het moeilijk zie hebben en de patiënt veel pijn zie hebben ga je automatisch helpen.

De tweede week bij Mama Ngina ben ik de eerste paar dagen met wat kinderen naar het ziekenhuis gegaan. De eerste dag hadden 4 kinderen uitslag. Eentje had het in haar oor en eraan zitten krabben, waardoor het opengegaan was gegaan en gaan ontsteken. We gingen er mee naar out patiënt, waar we werden doorgestuurd naar een dokter, daarna naar de apotheek en vervolgens voor het ene kindje met de oorontsteking naar de kno arts. Het was inmiddels 6 uur en dus ben ik na 9 uur in het ziekenhuis te zitten niet lang meer bij mama ngina gebleven. De volgende ochtend was er een jongen die op een bankje lag te slapen. Toen ik aan zijn voorhoofd voelde, voelde je gelijk dat hij koorts had. Had eventjes met hem gepraat en het bleek dat hij al sinds gisteren koorts, hoofdpijn, geen eetlust, bloed bij de urine en gele ogen had. Toen ik hem naar zijn bed ging brengen viel hij de hele tijd flauw. Dus had ik de tuc tuc gebeld en heb ik zijn temperatuur gemeten (39,8) en zijn tas klaargemaakt voor het ziekenhuis. In het ziekenhuis waren we snel aan de beurd, want Tessa stond op out patiënt en zag deze patiënt als een noodsituatie. We moesten naar de dokter, naar het lab en daarna wachten op de uitslag wat malaria was en vervolgens wachten op de medicatie. Gelukkig hoefde hij er niet te blijven slapen en mochten we hem weer mee naar huis nemen.

de 3e week kregen we slecht nieuws te horen. De verpleegkundige van het ziekenhuis waar we stage lopen zouden gaan staken. Dit betekende dus dat we op zoek moesten voor een nieuw stage plek. Dus op maandag zijn we naar verschillende ziekenhuizen geweest om te gaan ‘soliciteren’. de eerste 3 ziekenhuizen hadden ze wel plaats voor ons, maar door bepaalde redenen konden we daar toch niet beginnen. Bij de laatste 2 ziekenhuizen hadden we succes en konden we 2 aan 2 de volgende dag gelijk starten. Ik loop nou samen met Tessa stage in het Sint luke hospital. Een privé ziekenhuis. Dit gaat er weer heel anders aan toe dan bij het eerste ziekenhuis. De patiënten hier hebben meer geld en dit zie je dan ook terug in de behandeling. Er liggen hier niet zo veel patiënten, maar je merkt wel dat het door de stakingen drukker word omdat ze in het andere ziekenhuis geen zorg meer geven. De behandel wijze die de patiënten krijgen word naar mij idee ook beter uitgelegd door collega’s. Dit komt misschien wel, omdat het hier door gediplomeerde uitgelegd word die echt weten wat ze doen. Onze collega’s zijn gezellig en betrekken ons er goed bij. We hebben al met verschillende dingen mee mogen kijken en mogen helpen. Zoals een jongentje die brandwonden heeft door een olielamp, een vrouw met een decubituswond op haar stuitje die niet meer te behandelen valt en een vrouw die binnenkort gaat bevallen. Laatst mochten we mee met de ambulance toen er een vrouw naar een ander ziekenhuis werd gebracht voor een CT-scan. We werden vriendelijk ontvangen door de dokters van het andere ziekenhuis en mochten mee kijken met de CT-scan. Hier zag je een donkere vlek op de CT-scan, wat zou betekenen dat de vrouw een herseninfarct had gehad. Daarna gingen ze bij een kindje een scan doen en mocht ik het apparaat onder begeleiding bedienen. Dit kindje had een gezwel in haar hersenen. Het was interessant om te zien wat ze allemaal wel niet kunnen met zo’n scan.

World aids Marathon
Een Keniaanse marathon, tja wat zou je je daar bij moeten voorstellen. Ik vroeg nog aan Helma of ze er ook dwanghekken hadden en Helma begon te lachen. We mochten helpen als EHBO’ers. Er deden ongeveer 600 lopers mee en we hadden 4 EHBO auto’s. Dus werden we ingedeeld bij een team. Ik samen met Maaike en Tessa samen met Sylvie. We zaten in de auto toen onze chauffeur opeens werd verteld dat hij geen emergencycar was maar the leadingcar voor de renners. Dus na een discussie werden we de leadingcar. Dus een emergencycar minder. De renners zouden om 7 uur starten, maar dit kon niet want het stond nog vol met emergencycars. Ook hadden ze te weinig ruimte voor de renners en stonden ze al voorbij de startlijn. Toen werd er gefloten en mochten ze een half uurtje te laat beginnen. Alleen onze chauffeur had dit nog niet door en we werden ingehaald door die snelle Kenianen. En daar begon de slappe lach die ik en Maaike kregen. We hadden de kaart en zagen dat we langs de weg naar Kiboko bee zouden gaan. Dus we keken elkaar aan en dachten van ze bedoelen vast een andere weg, want de weg van Kiboko bee is een zandweggetje van ongeveer 3 meter breed met kuilen en bulten. Tot onze verbazing hadden Maaike en ik toch gelijk en moesten ze heen en terug op deze weg. We moesten wel opeens op de rem voor wat overstekende koeien en een keer stoppen voor een kudde schapen. Ook was er niemand die iets deed met het verkeer en moesten de marathonlopers door het verkeer in een stad rennen. Wij zagen dit al helemaal mis gaan. Op een gegeven moment kwamen we op een zandweg en zagen we na een km of 6 een auto tot zijn neus vast staan in de slik. Onze chauffeur informeerde naar wat we moesten doen. Het advies, Forwielldrive. We keken elkaar aan en dachten precies het zelfde, dit red de auto nooit. Gelukkig had de chauffeur dit ook door en keerde we om. De marathonlopers gingen fanatiek door en gingen verder zonder leadingcar. We zijn wel benieuwd hoe de mensen in een rolstoel hier door heen zijn gekomen. Na een tijdje vonden we de marathonlopers weer terug. Toen we gefinishd waren kregen we te horen dat er wel wat mensen uit gevallen waren. Sommige waren verdwaald, hoogstwaarschijnlijk omdat er nergens iets stond aangegeven. Sommige hadden water te kort omdat de mensen die dit moesten geven het niet helemaal snapte. Je moet met een marathonrenner mee rennen en niet voor zijn neus gaan staan. Ook de sportkleding was erg uniek. Er was een man op sandalen met voetbalsokken en sommige hadden helemaal geen schoenen aan. Tot onze verbazing is er zo ver wij weten niks ergs gebeurd en zijn er geen doden gevallen. Na het zien van hoe het georganiseerd was, snapte ik waarom Helma moest lachen bij de vraag of ze ook dwanghekken hadden.

uitgaan met kaarslicht
In Kisumu kunnen we uitgaan en dit doen we bij een Nederlandse bar ( the duke of breeze). Het is een dakteras waar je uit ga en ze hebben er vorige week een Heineken bar geopend. Het was er gezellig druk en we hebben andere Nederlanders ontmoet. Alleen deze week kwamen we aan en alles was donker en stil. Bleek de stroom te zijn uitgevallen. Dus hebben we een gezellig avondje gehad met kaarslicht en een drankje. typisch een Keniaans avondje stappen, want het gaat altijd anders dan je denkt.

Volgende week gaan we naar Kakkamega, voor een mooie wandeling. Misschien gaan we ook naar een vrouwengevangenis. Dit is een gevangenis waar Helma welleens geweest is en die heeft daar haar nachtjapon achtergelaten. Dit heeft ze gedaan, omdat de vrouwen spulletjes borduren om te verkopen en een nachtjapon misschien wel goed gaat vallen in de verkoop. Met het geld dat ze verdienen van de spullen
sparen ze voor een hygiënischer gebouw.

liefs elvera