Terug in Kenia
Door: Elvera Kuijstermans
Blijf op de hoogte en volg elvera
13 Oktober 2015 | Kenia, Kisumu
Jambo Sana (hallo allemaal),
3 jaar geleden ging ik als student van het Kellebeek college naar Kenya. Toen ik terug kwam heb ik vaak terug gedacht aan deze bijzondere plek en hierover thuis verhalen verteld. Het is dan ook heel mooi dat ik nu een keniaans avontuur met mijn moeder mag delen. Zo zullen alle verhalen voor haar ook een andere betekenis krijgen. Met een tegenovergestelde cultuur als in Nederland, kijk je elke dag je ogen uit. Geen dag is het zelfde en elk dag zie je er bijzondere dingen gebeuren.
Alleen al het verkeer is prachtig om te zien. Alles gaat kris kras door elkaar, fietsers, auto´s, voetgangers, tuctuc´s en pici pici ( kruising tussen een opgevoerde brommer en moter). En met deze voertuigen vervoeren ze de raarste dingen, bijvoorbeeld een bank achter op een motor of een heel gezin op 1 motor. Ook hoorde we de kenianen vertellen dat ze allerlei trukjes hebben om onder snelheidsmetingen uit te komen. Ze plaatsen bijvoorbeeld cd´s voor de ramen die de flitscamera, terug flitst. Ook drinken ze azijn als er een alcohol controle is, dan krijg je een stuk betere meting. Gelukkig doet onze tuctuc driver Sammy daar niet aan mee. Hij was de ¨prive¨ chauffeur van het kellebeek en hij staat altijd voor je klaar. Het is een hele vrolijke man die al een beetje Nederlands spreekt. Zo zegt hij hallo mooie dame, hoe gaat het met jou en ik ben blij. Sammy’s vrouw is nu zwanger en ze bevald hoogstwaarschijnlijk in november. Ze hebben thuis al een jongentje van 4 die Kees heet, maar hij weet niet wat dit nieuwe kindje zal worden,hij hoopt dat het een meisje wordt.
Alles voelt heel vertrouwd nu ik weer terug ben in Kenia, er is veel veranderd, maar toch is de cultuur het zelfde gebleven. Je merkt dat de economie aan het groeien is. De grote zandweg voor het babyhome is nu vervangen voor een asfalt weg. Ondanks dat de infrastructier veranderd, merk je dat het verschil tussen rijk en arm heel groot blijft.
Alles gaat al lekker Keniaans, het vliegtuig van Kenya airways, van Nederland naar Kenia, was te vroeg op de plaats van bestemming. Het vliegveld was dan ook nog niet open en we konden niet landen. Dan maar een extra rondje vliegen over noirobie. Eenmaal aangekomen, was de brug van het vliegtuig naar land kapot. Na 20 minuutjes wachten konden we het vliegtuig uit en roken we de lasdampen van de vlug gemaakte brug afkomen. Na een tijd naar de band gestaart te hebben waar de koffers aankwamen, besefte we dat we op moesten schieten voor ons vliegtuig naar Kisumu en mijn koffer er nog niet was. Nu bleek dat mijn koffer niet meegekomen was. Gelukkig paste ik mama’s kleding en hadden we de malaria tabletten goed verdeeld. 2 daagjes verbleven we in Kisumu (de stad). De non sister Mary-esther zou ons bij het hotel om 10 uur oppikken om naar het weeshuis Rangala babyhome te gaan. Eenmaal om 3 uur was de non er en gingen we nog eventjes eten in Kisumu. Gelukkig maar, want op dat moment kreeg ik een telefoontje van Shady dat mijn koffer er was en konden we hem oppikken voordat we naar Rangala gingen. Volgens de non was het gods wil dat ze te laat waren om mijn koffer op te pikken.
Onderweg besprak ik met de zuster welke kindjes van 3 jaar terug nog in het weeshuis waren. Ze zijn allemaal weg. Waarheen? Geen flauw idee. De zuster zegt familie, maar is hier heel gesloten over. Eenmaal aangekomen, waren toch niet alle kindjes weg van 3 jaar geleden. Een van mijn favoriete stond als eerste bij de deur van de auto. Moses kwam gelijk in mijn moeders armen en hij is nog even vrolijk als 3 jaar terug. Ook David is er nog. Een jongen die je graag napraat en lekker met je wilt knuffelen. Michelle het meisje die 3 jaar geleden door haar gastgezin verstoten was en eigenlijk niet in het weeshuis mag verblijven, omdat ze te ‘oud’ (9 jaar) is, is er ook nog. 3 jaar geleden was het een teruggetrokken meisje, maar nu is het een sterke jonge dame. Ze nam me mee naar de poster met foto’s die wij als studenten 3 jaar terug hadden gemaakt. Ze wees naar mijn foto en zei ‘you was here’. Het gaf een gek maar fijn gevoel dat ze me nog herkende.
Zaterdag zijn mama en ik naar het lokale ziekenhuisje rangala geweest. In totaal waren er 2 kinderen, 3 mannen en 4 vrouwen. Bijna allemaal met malaria, eentje met tyfes, een klein babytje met koorts en darmproblemen en een vrouw die elk moment kon bevallen. Alles gaat hier heel anders. Ontstoken venflons blijven zitten, ook als ze soms subcutaan lopen. Medicatie die intraveneus wordt gegeven wordt niet dubbel gecontroleerd en vooraf gemaakt, zonder er op te schrijven wat het is worden ze bij elkaar in een doos gelegd. De verpleegkundige zei dat ze het herkende aan de hoeveelheid ml in de bolus. Maar soms wordt er welleens geknoeid en kloppen de ml’s niet meer.
Het kleine babytje probeerde we te koelen met koude lappen om de koorts te laten zakken. De lappen knipte ze van een hydrofiele luier die we van Fatiha hebben gekregen. In het begin leek het te helpen, maar 10 minuten na het geven van de antibiotica was het kindje ver van de wereld. De zuster was niet in de buurt, dus mama en ik hebben de vitale functies gecontroleerd, helaas had het kindje geen hartslag meer. Na een tijdje hebben we een dokter gevonden die de vrouw vertelde dat het kindje aan een sepsis is gestorven. Een erg heftige gebeurtenis.
3 jaar geleden ging ik als student van het Kellebeek college naar Kenya. Toen ik terug kwam heb ik vaak terug gedacht aan deze bijzondere plek en hierover thuis verhalen verteld. Het is dan ook heel mooi dat ik nu een keniaans avontuur met mijn moeder mag delen. Zo zullen alle verhalen voor haar ook een andere betekenis krijgen. Met een tegenovergestelde cultuur als in Nederland, kijk je elke dag je ogen uit. Geen dag is het zelfde en elk dag zie je er bijzondere dingen gebeuren.
Alleen al het verkeer is prachtig om te zien. Alles gaat kris kras door elkaar, fietsers, auto´s, voetgangers, tuctuc´s en pici pici ( kruising tussen een opgevoerde brommer en moter). En met deze voertuigen vervoeren ze de raarste dingen, bijvoorbeeld een bank achter op een motor of een heel gezin op 1 motor. Ook hoorde we de kenianen vertellen dat ze allerlei trukjes hebben om onder snelheidsmetingen uit te komen. Ze plaatsen bijvoorbeeld cd´s voor de ramen die de flitscamera, terug flitst. Ook drinken ze azijn als er een alcohol controle is, dan krijg je een stuk betere meting. Gelukkig doet onze tuctuc driver Sammy daar niet aan mee. Hij was de ¨prive¨ chauffeur van het kellebeek en hij staat altijd voor je klaar. Het is een hele vrolijke man die al een beetje Nederlands spreekt. Zo zegt hij hallo mooie dame, hoe gaat het met jou en ik ben blij. Sammy’s vrouw is nu zwanger en ze bevald hoogstwaarschijnlijk in november. Ze hebben thuis al een jongentje van 4 die Kees heet, maar hij weet niet wat dit nieuwe kindje zal worden,hij hoopt dat het een meisje wordt.
Alles voelt heel vertrouwd nu ik weer terug ben in Kenia, er is veel veranderd, maar toch is de cultuur het zelfde gebleven. Je merkt dat de economie aan het groeien is. De grote zandweg voor het babyhome is nu vervangen voor een asfalt weg. Ondanks dat de infrastructier veranderd, merk je dat het verschil tussen rijk en arm heel groot blijft.
Alles gaat al lekker Keniaans, het vliegtuig van Kenya airways, van Nederland naar Kenia, was te vroeg op de plaats van bestemming. Het vliegveld was dan ook nog niet open en we konden niet landen. Dan maar een extra rondje vliegen over noirobie. Eenmaal aangekomen, was de brug van het vliegtuig naar land kapot. Na 20 minuutjes wachten konden we het vliegtuig uit en roken we de lasdampen van de vlug gemaakte brug afkomen. Na een tijd naar de band gestaart te hebben waar de koffers aankwamen, besefte we dat we op moesten schieten voor ons vliegtuig naar Kisumu en mijn koffer er nog niet was. Nu bleek dat mijn koffer niet meegekomen was. Gelukkig paste ik mama’s kleding en hadden we de malaria tabletten goed verdeeld. 2 daagjes verbleven we in Kisumu (de stad). De non sister Mary-esther zou ons bij het hotel om 10 uur oppikken om naar het weeshuis Rangala babyhome te gaan. Eenmaal om 3 uur was de non er en gingen we nog eventjes eten in Kisumu. Gelukkig maar, want op dat moment kreeg ik een telefoontje van Shady dat mijn koffer er was en konden we hem oppikken voordat we naar Rangala gingen. Volgens de non was het gods wil dat ze te laat waren om mijn koffer op te pikken.
Onderweg besprak ik met de zuster welke kindjes van 3 jaar terug nog in het weeshuis waren. Ze zijn allemaal weg. Waarheen? Geen flauw idee. De zuster zegt familie, maar is hier heel gesloten over. Eenmaal aangekomen, waren toch niet alle kindjes weg van 3 jaar geleden. Een van mijn favoriete stond als eerste bij de deur van de auto. Moses kwam gelijk in mijn moeders armen en hij is nog even vrolijk als 3 jaar terug. Ook David is er nog. Een jongen die je graag napraat en lekker met je wilt knuffelen. Michelle het meisje die 3 jaar geleden door haar gastgezin verstoten was en eigenlijk niet in het weeshuis mag verblijven, omdat ze te ‘oud’ (9 jaar) is, is er ook nog. 3 jaar geleden was het een teruggetrokken meisje, maar nu is het een sterke jonge dame. Ze nam me mee naar de poster met foto’s die wij als studenten 3 jaar terug hadden gemaakt. Ze wees naar mijn foto en zei ‘you was here’. Het gaf een gek maar fijn gevoel dat ze me nog herkende.
Zaterdag zijn mama en ik naar het lokale ziekenhuisje rangala geweest. In totaal waren er 2 kinderen, 3 mannen en 4 vrouwen. Bijna allemaal met malaria, eentje met tyfes, een klein babytje met koorts en darmproblemen en een vrouw die elk moment kon bevallen. Alles gaat hier heel anders. Ontstoken venflons blijven zitten, ook als ze soms subcutaan lopen. Medicatie die intraveneus wordt gegeven wordt niet dubbel gecontroleerd en vooraf gemaakt, zonder er op te schrijven wat het is worden ze bij elkaar in een doos gelegd. De verpleegkundige zei dat ze het herkende aan de hoeveelheid ml in de bolus. Maar soms wordt er welleens geknoeid en kloppen de ml’s niet meer.
Het kleine babytje probeerde we te koelen met koude lappen om de koorts te laten zakken. De lappen knipte ze van een hydrofiele luier die we van Fatiha hebben gekregen. In het begin leek het te helpen, maar 10 minuten na het geven van de antibiotica was het kindje ver van de wereld. De zuster was niet in de buurt, dus mama en ik hebben de vitale functies gecontroleerd, helaas had het kindje geen hartslag meer. Na een tijdje hebben we een dokter gevonden die de vrouw vertelde dat het kindje aan een sepsis is gestorven. Een erg heftige gebeurtenis.
-
13 Oktober 2015 - 17:06
Jaantje Martens (Oma):
Hallo Elvera Leuk dat je ook je reisverslag doet voor jou is het een beetje thuiskomen en vooral dat je Mozes zag Je bent nu ook geslaagd voor verpleegkundigen en kunt nu nog meer betekenen samen met Mama Wij volgen je en heel veel liefs Veertje xx Oma en Opa Jan -
13 Oktober 2015 - 21:10
Ad Kuijstermans :
mooi verslag meisje heftig hou van jou
-
13 Oktober 2015 - 21:10
Ad Kuijstermans :
mooi verslag meisje heftig hou van jou
-
16 Oktober 2015 - 20:20
Christien:
hey mooi geschreven weer Elvera! wist niet dat je ook weer verslag deed.......
mooi om dit alles nu samen met je moeder te beleven!
wij genieten hier van jullie verhalen
xx de buuf -
18 Oktober 2015 - 18:32
Gerda Van Der Meer:
Opnieuw het avontuur beleven, en dat samen met je moeder. Ik wens jullie een hele mooie reis toe! -
18 Oktober 2015 - 18:46
Anita En Ehab:
Hi Elvera, leuk om je verslag te lezen. Wat erg van het baby'tje dat is overleden. Dan zie je inderdaad het verschil van zorg in Kenia en Nederland. Hopelijk wordt het ooit wat beter.
Leuk ook dat Michelle je nog herkende en je de foto's liet zien. Ik kan me goed voorstellen dat dat je goed doet. Bijzonder ook om dit nu met je moeder te beleven. Geniet er van.
Liefs Ehab en Anita -
18 Oktober 2015 - 23:24
Elly:
Wat leuk jou weer te volgen in Kenia nu samen met je Moeder
Wel heftig wat jullie moesten mee maken met dat kleine baby'tje
Maar wel leuk dat de kinderen jou nog herkennen voelt toch een beetje als thuis komen
en voor je Moeder leuk om nu eens te zien waar jij toen al die verhalen van vertelt heb
om het in het echt te zie. Fijn dat ook de koffer toch nog op tijd aan gekomen is, zodat je
alle spullen niet voor niets heb mee gesleept. Wens jullie nog een mooie tijd in Kenia
Liefs van Henk en Elly -
19 Oktober 2015 - 11:02
Elvera Kuystermans:
Bedankt voor alle leuke reacties! Fijn dat jullie ons volgen -
19 Oktober 2015 - 14:22
Mandy:
Wat leuk om je verslag te lezen. Fijn dat je alsnog al je spullen optijd had. That's Kenya! Maar dat weet je wel. De tijd gaat snel hé! Geniet er nog lekker van
Xx -
19 Oktober 2015 - 16:07
Helga:
Hoi Elvera
Leuk om je verslag te lezen maar ook emotioneel.
Wat fijn dat jullie het zo naar jullie zin hebben en wat leuk dat je nog bekende mensen en kindjes van de vorige keer tegen komt.
Veel plezier nog en de hartelijke groeten aan je moeder.
Gaby maakt het goed, zij heeft het ook geweldig naar haar zin, ik hoor tot nu toe alleen maar positieve verhalen, echt leuk!
Veel liefs en een dikke kus
Helga.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
